معماری پایدار یکی از تحولات بسیار مهم در حوزه معماری است که هدف آن طراحی بنا بر

مبنای اصول پایداری و صرفه جویی در مصرف انرژی می باشد.

پایداری و توسعه پایدار به منظور کاهش آلودگی های زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژی

مورد توجه طراحان و معماران قرار گرفته است

و در واقع واکنشی به بحران های پیش آمده در دنیای صنعتی و مدرن امروز به شمار می آید.

در عصر حاضر ایجاد پایداری و توسعه آن با توجه به مشکلات عصر صنعت امری بسیار ضروری

در معماری است و باید توجه ویژه بدان معطوف گردد.

این نوع معماری آسیب های ناشی از طراحی ساختمان بر منابع انرژی و محیط زیست را کاهش می دهد، بنابراین ساختمانی که با طراحی پایدار ساخته می شود کمترین ناسازگاری را با محیط زیست دارد.

معماری پایدار که طراحی سبز نیز نامیده می شود برخلاف الگوهای رایج ساخت و ساز عمل می کند و بر طبق طراحی اکولوژی و منطبق با طبیعت استوار است.

طراحی سبز در واقع مثلثی است که در آن انرژی، اکولوژی و اقلیم سه راس آن را تشکیل می دهند.

اهداف کلی معماری پایدار به شرح زیر می باشد:

• توجه به زندگی انسان و بهبود وضعیت فیزیکی و روانی آن
• استفاده از مصالحی که تولید، مصرف و یا تخریب آنها با محیط سازگار باشد
• تطبیق و هماهنگی با محیط زیست
• مصرف محدود سوخت های فسیلی
• استفاده از انرژی های طبیعی مانند نور خورشید
• حدالقل آسیب به محیط پیرامون
• کاهش میزان تولید گاز دی اکسید کربن
• احترام به طبیعت و به کارگیری پتانسیل های موجود در آن
• استفاده مجدد از مصالح ساختمانی و مواد بازیافتی
• کاهش تولید نخاله های ساختمانی
• بالا بردن عمر مفید ساختمان
• جلوگیری از به کار بردن مصالح ساختمانی ناسازگار با طبیعت

طراحی پایدار